Hoewel ik zelf niet speel kijk ik graag naar een
tennis match. In de jaren ’80 was John McEnroe mijn favoriet omdat hij zo
heerlijk rebels was en veel leuker dan die ijskoude Zweed. Nu staat Nadal hoog
op mijn lijstje en ik heb dan ook genoten van de superspannende thriller Nadal-Djokovic,
die de finale van Roland Garros was.
Na de Franse titel is Wimbledon aan de beurt en probeer
ik opnieuw te kijken. Niet te fanatiek, want dan ben je best wat uurtjes kwijt,
maar het is mij toch al overkomen dat ik vond dat ik niet aan het eten kon
beginnen omdat de match gewoonweg té spannend was.
En sinds hij in 2004 is uitgekomen is er elk jaar
opnieuw wel een zender die rond deze periode de romantische komedie ‘Wimbledon’ programmeerd. En ik beken, ieder jaar opnieuw kijk ik weer omdat ik val voor de onderkoelde humor en een hilarische Paul Bettany in de rol van tennis pro op
retour. Mijn helden van toen, John McEnroe en Chris Evert zijn te zien als
zichzelf. Een aanrader voor een avondje ontspannende tv na een spannende match
natuurlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten