'Krak', daar ging mijn moederhart, voor het eerst...

Ik hoor het van kennissen en lees het op andere blogs, de grote vakantie is nog lang niet in zicht maar werkende ouders met jonge kinderen beginnen al te zoeken en piekeren over oplossingen voor buitenschoolse kinderopvang tijdens deze periode. Dat gepieker, gestress en extra geloop om die lange periode van twee maand te overbruggen is iets wat ik helemaal niet mis nu mijn kinderen jong volwassenen zijn, in tegendeel!

Toen de kinderen op de lagere school zaten werd er in al eens geopteerd voor een kamp. De dochter was een fervente amazone dus zij ging op paardenkamp, dat spreekt voor zich. De zoon nam deel aan een Planckendael kamp en had het daar geweldig naar zijn zin en beiden gingen welgeteld één keer mee op scoutskamp en daarna nooit meer. Bij bompa en bomma hadden de kinderen een leuke tijd maar dat die het niet zagen zitten om een langere periode op die ukjes te passen, daar had ik alle begrip voor. Trek daar onze gezinsvakantie van af, dan bleef er nog een hele tijd te overbruggen.

Ik herinner mij nog goed die eerste zomer toen de dochter net naar de kleuterklas ging en de zoon nog naar de kribbe. Voor de zoon was er dus geen probleem maar voor de dochter moest voor het eerst entertainment en opvang gevonden worden. Ik geef toe dat ik behoorlijk kritisch was want de dochter was dat als kleine uk ook en wou niet zomaar bij de eerste de beste. Gelukkig was de zoon daar veel makkelijker in, maar dat is een ander verhaal. Dus zocht en vond ik, wat in mijn ogen de ideale zomeropvang was. Een kleine school met een eigen mini zoo, met geiten, konijnen, cavia’s en het bureel van de directeur dat tevens dienst deed als volière. Mijn toenmalige collega had me dat geheime adresje verklapt en ik was in mijn nopjes. We moesten er wel behoorlijk voor omrijden maar dat had ik er voor over want daar zou de dochter de zomer van haar leven hebben, of dat dacht ik tenminste.

Eenmaal in die opvang had de collega al een paar keer gezegd dat de dochter er maar sip bij zat, telkens zij haar dochter kwam brengen of halen. Een beetje ongelukkig kijkend samen met beertje, op een bank terwijl de andere kinderen aan het spelen waren of nog ongelukkiger aan de hand van een begeleider. Toen ik de dochter op een middag op weg naar huis vroeg wat ze zo al gedaan had in de opvang antwoordde ze kinderlijk eerlijk: ‘Wachten tot jij me komt halen’. Tja… .